Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

radicibus fini

  • 1 finis

    fīnis, is, m. f.    - abl. fine et fini II fém. dans Cic. Fam. 12, 1, 1; Asin. Fam. 10, 32, 4 ; Att. d. Att. 9, 10, 4 ; Liv. 4, 2, 4 ; 22, 57, 5, etc. ; Hor. Ep. 17, 36; Virg. En. 2, 554, cf. Gell. 13, 21, 12. [st1]1 [-] limite.    - intra finem loci, Cic. Caec. 22: en dedans de la limite du terrain. --- cf. Caes. BG. 2, 19, 5.    - plur. fines: a) limites d'un champ, frontières d'un pays. --- cf. Cic. Mur 22 ; Off. 1, 33, etc.; b) le pays lui-même, territoire: extremi, primi fines: l'extrémité, le commencement du territoire: Caes. BG. 1, 1, 6 ; 6, 35, 6 ; etc.    - fessique sub ipsam finem adventabant, Virg. En. 5, 328: et fatigués, ils approchaient du but (de la limite de la piste, de la carrière).    - fine ou fini avec gén.: jusqu'à.    - fine genus, Ov. M. 10, 536: jusqu'au genou.    - implere ansarum infimarum fini, Cato Agr. 113, 2: remplir jusqu'au bas des anses. --- Sall. H. 3, 38.    - radicibus fini, Cato Agr. 28, 2: jusqu'aux racines [* avec les racines comme limite, les racines étant la limite*].    - osse fini, Plaut. Men. 859: jusqu'à l'os [st1]2 [-] fig. bornes, limites.    - finem et modum transire, Cic. Off. 1, 102: passer les bornes et la mesure.    - certos mihi fines terminosque constituam, Cic. Quinct. 35: je me fixerai des limites et des bornes précises.    - cf. Cic. de Or. 1, 264 ; Tusc. 1, 32.    - finem facere pretio, libidini, Cic. Verr. 4, 14: marquer des limites au prix, à la fantaisie. [st1]3 [-] fin, cessation, terme, point final, fin de la vie, mort.    - loquendi, orandi finem facere, Caes. BG. 1, 46, 2 ; 1, 20, 5: cesser de parler, de prier.    - finem injuriis facere, Caes. BG. 1, 33, 1: cesser ses injustices.    - diuturni silentii finem hodiernus dies attulit Cic. Marc. 1: cette journée a mis un terme à un long silence. --- cf. Cic. Phil. 6, 2.    - res finem invenit, Liv. 26, 17, 11 ; res ad finem venit, Liv. 8, 13, 11: l'affaire s'est terminée.    - finis aequi juris, Tac. An. 3, 27: dernière expression du droit égal pour tous.    - quem ad finem ? Cic. Cat. 1, 1: jusqu'à quel terme ?    - usque ad eum finem dum... Verr. pr. 16 ; Nat. 2, 129: jusqu'à ce que...    - comperit invidiam supremo fine domari, Hor. Ep. 2, 11, 12: il apprit que l'envie n'est domptée qu'à la fin de la vie.    - Hor. C. 1, 11, 2; Vell. 2, 123, 2; Sen. Ep. 30, 3; Val. Max. 3, 3, 4; Tac. H. 1, 37; Tac. An. 1, 4; 1, 16; 2, 39; 4, 19; 15, 63. [st1]4 [-] le degré suprême, le comble.    - cf grec τέλος.    - sentis me, quod τέλος Graeci dicunt, id dicere tum extremum, tum ultimum, tum summum ; licebit etiam finem pro extremo aut ultimo dicere, Cic. Fin. 3, 26: tu le remarques, ce que les Grecs appellent τέλος je l'appelle tantôt l'extrémité, tantôt la limite, tantôt le sommet; je pourrai même, au lieu d'extrémité ou de limite, l'appeler terme (degré suprême).    - fines bonorum et malorum, Cic. Fin. 1, 55: le degré suprême des biens et des maux.    - finis bonorum, Cic. Leg. 1, 52: le souverain bien.    - honorum populi finis est consulatus, Cic. Planc. 60: la plus haute magistrature conférée par le peuple est le consulat. [st1]5 [-] but (fin) d'une chose.    - domus finis est usus, Cic. Off. 1, 138: la fin d'une maison, c'est l'utilisation.    - sit in jure civili finis hic... Cic. de Or. 1, 188: disons que dans le droit civil la fin est la suivante...    - cf. Cic. Inv. 1, 6; Part. 11. [st1]6 [-] définition.    - Quint. 2, 15, 3; 5, 10, 54. [st1]7 [-] mesure, proportion.    - Dig. 21, 2, 66, etc.
    * * *
    fīnis, is, m. f.    - abl. fine et fini II fém. dans Cic. Fam. 12, 1, 1; Asin. Fam. 10, 32, 4 ; Att. d. Att. 9, 10, 4 ; Liv. 4, 2, 4 ; 22, 57, 5, etc. ; Hor. Ep. 17, 36; Virg. En. 2, 554, cf. Gell. 13, 21, 12. [st1]1 [-] limite.    - intra finem loci, Cic. Caec. 22: en dedans de la limite du terrain. --- cf. Caes. BG. 2, 19, 5.    - plur. fines: a) limites d'un champ, frontières d'un pays. --- cf. Cic. Mur 22 ; Off. 1, 33, etc.; b) le pays lui-même, territoire: extremi, primi fines: l'extrémité, le commencement du territoire: Caes. BG. 1, 1, 6 ; 6, 35, 6 ; etc.    - fessique sub ipsam finem adventabant, Virg. En. 5, 328: et fatigués, ils approchaient du but (de la limite de la piste, de la carrière).    - fine ou fini avec gén.: jusqu'à.    - fine genus, Ov. M. 10, 536: jusqu'au genou.    - implere ansarum infimarum fini, Cato Agr. 113, 2: remplir jusqu'au bas des anses. --- Sall. H. 3, 38.    - radicibus fini, Cato Agr. 28, 2: jusqu'aux racines [* avec les racines comme limite, les racines étant la limite*].    - osse fini, Plaut. Men. 859: jusqu'à l'os [st1]2 [-] fig. bornes, limites.    - finem et modum transire, Cic. Off. 1, 102: passer les bornes et la mesure.    - certos mihi fines terminosque constituam, Cic. Quinct. 35: je me fixerai des limites et des bornes précises.    - cf. Cic. de Or. 1, 264 ; Tusc. 1, 32.    - finem facere pretio, libidini, Cic. Verr. 4, 14: marquer des limites au prix, à la fantaisie. [st1]3 [-] fin, cessation, terme, point final, fin de la vie, mort.    - loquendi, orandi finem facere, Caes. BG. 1, 46, 2 ; 1, 20, 5: cesser de parler, de prier.    - finem injuriis facere, Caes. BG. 1, 33, 1: cesser ses injustices.    - diuturni silentii finem hodiernus dies attulit Cic. Marc. 1: cette journée a mis un terme à un long silence. --- cf. Cic. Phil. 6, 2.    - res finem invenit, Liv. 26, 17, 11 ; res ad finem venit, Liv. 8, 13, 11: l'affaire s'est terminée.    - finis aequi juris, Tac. An. 3, 27: dernière expression du droit égal pour tous.    - quem ad finem ? Cic. Cat. 1, 1: jusqu'à quel terme ?    - usque ad eum finem dum... Verr. pr. 16 ; Nat. 2, 129: jusqu'à ce que...    - comperit invidiam supremo fine domari, Hor. Ep. 2, 11, 12: il apprit que l'envie n'est domptée qu'à la fin de la vie.    - Hor. C. 1, 11, 2; Vell. 2, 123, 2; Sen. Ep. 30, 3; Val. Max. 3, 3, 4; Tac. H. 1, 37; Tac. An. 1, 4; 1, 16; 2, 39; 4, 19; 15, 63. [st1]4 [-] le degré suprême, le comble.    - cf grec τέλος.    - sentis me, quod τέλος Graeci dicunt, id dicere tum extremum, tum ultimum, tum summum ; licebit etiam finem pro extremo aut ultimo dicere, Cic. Fin. 3, 26: tu le remarques, ce que les Grecs appellent τέλος je l'appelle tantôt l'extrémité, tantôt la limite, tantôt le sommet; je pourrai même, au lieu d'extrémité ou de limite, l'appeler terme (degré suprême).    - fines bonorum et malorum, Cic. Fin. 1, 55: le degré suprême des biens et des maux.    - finis bonorum, Cic. Leg. 1, 52: le souverain bien.    - honorum populi finis est consulatus, Cic. Planc. 60: la plus haute magistrature conférée par le peuple est le consulat. [st1]5 [-] but (fin) d'une chose.    - domus finis est usus, Cic. Off. 1, 138: la fin d'une maison, c'est l'utilisation.    - sit in jure civili finis hic... Cic. de Or. 1, 188: disons que dans le droit civil la fin est la suivante...    - cf. Cic. Inv. 1, 6; Part. 11. [st1]6 [-] définition.    - Quint. 2, 15, 3; 5, 10, 54. [st1]7 [-] mesure, proportion.    - Dig. 21, 2, 66, etc.
    * * *
        Finis, huius finis, masc. vel foem. gen. La fin de quelque chose que ce soit.
    \
        Imperium sine fine. Virgil. Perpetuel, Sans fin.
    \
        Vnus iudicati finis. Paul. Une sentence.
    \
        Afferre finem alicui rei. Quintil. Mettre fin.
    \
        Vitae finis certa mortalibus astat. Lucret. Il est certain et arresté que touts hommes mourront.
    \
        Dempto fine carendus. Ouid. Sans fin, Tousjours.
    \
        Finem facere maledictis. Terent. Cesser de mesdire.
    \
        Facere finem libidini et impudentiae. Cic. Mettre fin à, etc.
    \
        Sermoni finem facere. Plaut. Faire fin à son parler, Se taire.
    \
        Orandi iam finem face. Terent. Ne me prie plus.
    \
        Ferre finem rebus fessis. Virg. Mettre fin aux adversitez.
    \
        Implere finem vitae. Tacit. Mourir, Definer.
    \
        Certum voto pete finem. Horat. Limite ton desir d'avoir des biens.
    \
        Ponere finem vitae. Senec. Mettre fin à sa vie, Finer sa vie.
    \
        Ponere sibi finem vitae. Tacit. Se tuer.
    \
        Finis. Cicero. La fin, ou cause finale pourquoy on faict quelque chose.
    \
        Quem ad finem? Cic. Pour quelle cause? A quelle fin?
    \
        Finis aedificatae domus, vsus. Cic. La cause et fin finale pourquoy on a edifié une maison, c'est pour en user.
    \
        Finis in singulari numero, pro termino, seu finibus. Liu. Les fins et metes, Limites, Lisieres, Marches, Frontieres.

    Dictionarium latinogallicum > finis

  • 2 finis

    fīnis, is, m., zuw. f. (viell. aus *figsnis zu fīgo), I) die Grenze, 1) eig.: f. loci, Cic.: Megalopolitarum, Liv.: quem ad finem (wie weit) porrecta loca aperta pertinebant, Caes. – Plur. fines, die Grenzen, agrorum, Cic.: fines propagare, Cic.: ambigere de finibus, Ter.: fines regere (feststellen), Cic.: u. meton. = das Gebiet, Land, der Bezirk, in mediis Eburonum finibus, Caes.: in alienis finibus decertare, Caes.: Gallis partem finium concedere, Liv.: habere fines (Grundstücke) proprios, Caes.: se in fines Ubiorum recipere, Caes.: fines populari, depopulari, vastare, Caes. – u. die äußerste Schranke der Rennbahn, Verg. Aen. 5, 225 u. 328. – 2) übtr.: a) die Grenze, Schranke, naturae, Hor.: aequi iuris, die gemeinrechtliche Schr., Tac.: mihi fines terminosque constituam, extra quos egredi non possim, Cic. – b) das Ziel, qui finis istius consilii? Cic.: f. temporis, Liv.: ad eum finem od. usque ad eum finem, bis so weit, Cic.: quem ad finem? bis zu welchem Ziele? Cic.: dah. fine (fini) m. Genet. = bis an, amphoras implere ansarum infimarum fini, Cato: fine inguinum, Sall. fr.: fine genus, Ov.: scopulorum fine, Ov.: umbilici fine, Auct. b. Afr.: so auch mit Abl., radicibus fini, Cato r. r. 28, 2. Vgl. Wölfflin im Archiv 1, 424 f. u. 580. – c) das Maß = die Art, pretii, ICt.: hac fini, in dem M., insofern, Gell.: quā fini, inwiefern, Gell. – II) im weitern Sinne, das Ende, 1) eig., a) übh., Komik., Cic. u.a.: finis epistulae, Plin. ep.: finis vitae, Cic.: nullo (cum) fine od. fine dempto od. exempto, ohne Ende, Ov.: sine fine amare, Fronto: ad finem, bis zu Ende, Ov.: ad finem venire, zu Ende (zustande) kommen, Liv. – finem facere m. Genet., zB. belli, Nep., orandi, Ter.: bellandi, Caes.: vitae, Sall. fr.: sollicitudinis, Cic.: loquendi, oppugnandi, orandi, Caes.: u. (m. Dat. wem?) idem dies et victoribus imperii et victis vitae finem facit, Cic.: finem facere m. Dat., zB. iniuriis, Caes.: sermoni suo, Plaut.: orationi suae criminibusque modum aliquem et finem facere, Cic.: difficile est enim finem facere pretio, si libidini non feceris, Cic. – finem dare (ein E. machen) proelio, bello, Eutr.: malis, Verg.: finem dare (ein E. bereiten) vitae, Iuven. – eundem et vincendi et vivendi finem habere, mit seinem Siege auch sein Leben beschließen, Vell. – Veiens bellum non ante cepit finem, quam etc., nahm nicht eher ein Ende, Liv. – b) insbes., das Ende, α) = das Lebensende, der Tod einer Pers., hominis, Quint.: Neronis, Tac.: aderat finis, ubi aderat finis, Tac.: nec quicquam iam de fine, si fata poscerent, recusans, Vell. – β) der Untergang, Verlust, finemque sui sibi corpora debent, Lucan.: finis adest rerum (Romanarum), Lucan.: Creta Metelli ductu longissimae libertatis fine multata est, Vell. – 2) übtr.: a) die Erklärung, Definition, Quint. – b) das Ende = der Endzweck, Zweck (s. Sorof Cic. de or. 1, 188), domus finis est usus, Cic.: quae finis standi? zu welchem E. (weshalb) stehe ich hier? Verg.: edendi mihi erit bibendique finis desideria naturae restinguere, non implere alvum et exinanire, Sen.: ad eum finem, zu dem E., in der Absicht, deswegen, Tac. – c) das Äußerste, Höchste, bonorum, malorum, höchste (größte) Gut, Übel, Cic.: honorum, das höchste Ehrenamt, Cic.: duodecim tabulae, finis aequi iuris, Tac. – / Abl. Sing. fine u. fini, s. Neue-Wagener Formenl.3 1, 338 u. 339.

    lateinisch-deutsches > finis

  • 3 finis

    fīnis, is, m., zuw. f. (viell. aus *figsnis zu fīgo), I) die Grenze, 1) eig.: f. loci, Cic.: Megalopolitarum, Liv.: quem ad finem (wie weit) porrecta loca aperta pertinebant, Caes. – Plur. fines, die Grenzen, agrorum, Cic.: fines propagare, Cic.: ambigere de finibus, Ter.: fines regere (feststellen), Cic.: u. meton. = das Gebiet, Land, der Bezirk, in mediis Eburonum finibus, Caes.: in alienis finibus decertare, Caes.: Gallis partem finium concedere, Liv.: habere fines (Grundstücke) proprios, Caes.: se in fines Ubiorum recipere, Caes.: fines populari, depopulari, vastare, Caes. – u. die äußerste Schranke der Rennbahn, Verg. Aen. 5, 225 u. 328. – 2) übtr.: a) die Grenze, Schranke, naturae, Hor.: aequi iuris, die gemeinrechtliche Schr., Tac.: mihi fines terminosque constituam, extra quos egredi non possim, Cic. – b) das Ziel, qui finis istius consilii? Cic.: f. temporis, Liv.: ad eum finem od. usque ad eum finem, bis so weit, Cic.: quem ad finem? bis zu welchem Ziele? Cic.: dah. fine (fini) m. Genet. = bis an, amphoras implere ansarum infimarum fini, Cato: fine inguinum, Sall. fr.: fine genus, Ov.: scopulorum fine, Ov.: umbilici fine, Auct. b. Afr.: so auch mit Abl., radicibus fini, Cato r. r. 28, 2. Vgl. Wölfflin im Archiv 1, 424 f. u. 580. – c) das Maß = die Art, pretii, ICt.: hac fini, in dem M., insofern, Gell.: quā fini, inwiefern, Gell. – II) im weitern
    ————
    Sinne, das Ende, 1) eig., a) übh., Komik., Cic. u.a.: finis epistulae, Plin. ep.: finis vitae, Cic.: nullo (cum) fine od. fine dempto od. exempto, ohne Ende, Ov.: sine fine amare, Fronto: ad finem, bis zu Ende, Ov.: ad finem venire, zu Ende (zustande) kommen, Liv. – finem facere m. Genet., zB. belli, Nep., orandi, Ter.: bellandi, Caes.: vitae, Sall. fr.: sollicitudinis, Cic.: loquendi, oppugnandi, orandi, Caes.: u. (m. Dat. wem?) idem dies et victoribus imperii et victis vitae finem facit, Cic.: finem facere m. Dat., zB. iniuriis, Caes.: sermoni suo, Plaut.: orationi suae criminibusque modum aliquem et finem facere, Cic.: difficile est enim finem facere pretio, si libidini non feceris, Cic. – finem dare (ein E. machen) proelio, bello, Eutr.: malis, Verg.: finem dare (ein E. bereiten) vitae, Iuven. – eundem et vincendi et vivendi finem habere, mit seinem Siege auch sein Leben beschließen, Vell. – Veiens bellum non ante cepit finem, quam etc., nahm nicht eher ein Ende, Liv. – b) insbes., das Ende, α) = das Lebensende, der Tod einer Pers., hominis, Quint.: Neronis, Tac.: aderat finis, ubi aderat finis, Tac.: nec quicquam iam de fine, si fata poscerent, recusans, Vell. – β) der Untergang, Verlust, finemque sui sibi corpora debent, Lucan.: finis adest rerum (Romanarum), Lucan.: Creta Metelli ductu longissimae libertatis fine multata est, Vell. – 2) übtr.: a) die Erklärung, Definition, Quint. – b) das Ende =
    ————
    der Endzweck, Zweck (s. Sorof Cic. de or. 1, 188), domus finis est usus, Cic.: quae finis standi? zu welchem E. (weshalb) stehe ich hier? Verg.: edendi mihi erit bibendique finis desideria naturae restinguere, non implere alvum et exinanire, Sen.: ad eum finem, zu dem E., in der Absicht, deswegen, Tac. – c) das Äußerste, Höchste, bonorum, malorum, höchste (größte) Gut, Übel, Cic.: honorum, das höchste Ehrenamt, Cic.: duodecim tabulae, finis aequi iuris, Tac. – Abl. Sing. fine u. fini, s. Neue-Wagener Formenl.3 1, 338 u. 339.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > finis

  • 4 finis

    fīnis, is m. (редко C, L, H, V f.)
    1) предел, граница, рубеж (ad extremum Galliae finem L; fines agrorum C); край ( mundi Fl)
    quem ad finem? C — до каких пор, доколе?
    sine ulla fine или nullo (cum) fine O — без конца, беспрестанно
    2)
    а) pl. пределы, область, территория (iter facere in fines Santonum Cs; populare alienos fines L)
    gens finibus maxima Ap — народ, населяющий огромную территорию
    б) владения (dominos finibus и ex finibus pellere и expellere Cs, Dig); abl. fine ( или fini) cum gen. и abl. до, по
    3) заключение, окончание (finem facere loquendi Cs; ad finem venire L; f. vitae C)
    4) конец, цель, назначение, намерение
    omnes artes habent finem aliquem proposĭtum O — все искусства задаются какой-л. заранее определённой целью
    5) вершина, верх, высшая степень (f. honorum est consulatus C)
    f. bonorum Cвысшее благо
    6) окончание, исход ( discordiarum C)
    finem alicui rei afferre C (constituere, imponere T, VF, dare Fl, statuere Ter, facere Sl, Su etc.) — положить конец чему-либо
    7) (тж. f. supremus H) кончина, смерть (f. Neronis T)

    Латинско-русский словарь > finis

См. также в других словарях:

  • MANDRAGORA — occurrit in versione Vulgata Gen. c. 30. v. 14. et Cantici c. 7. v. 4. ubi Hebr. Dudaim est, quam vocem Tremellius et Iunius in genere flores amabiles reddunt; LXX. tamen mandragoras quoque reddiderunt, et retinent vocem pleraeque versiones… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»